insanların bir beklentisi var,herkes yıllık yazmamı bekliyor ama tahmin ettiğimden çok daha zormuş.zaten daha önce de yazamadığım olmuştu.bazen öyle bir tıkanıyor ki insan, kelimeleri seçmeyi bırak, düşünceleri bile toparlayamıyor.aslında ihtiyacım olan her şey var.viskim sigaram müziğim.ama aklım hep bir noktada yoğunlaşmasa daha başarılı olacağımdan eminim.ne ara geldi bu düşünceler, ne zaman hayal gücüm kuşatıldı,neden rüyalarım istila edildi bilmiyorum.konuşmak istiyorum.aslında konuşmaktan da öte,karşına geçip bağırmak istiyorum.içimde biriken ne bilmiyorum.belki gereksiz ama bana göre karşılıklı bir empatiyle fethedildim.direnmeye çalıştım ama başarılı olamadım.şu an kafamdan çıkmıyorsun.bunun bir sebebi olmalı,inanmak istiyorum tüm bunların karşılıklı olduğuna ama inanacak hiç bir şey yok elimde.Her şey soyut benim için.o kadar soyut ki ihtiyacım olan her şeye sadece rüyalarımda kavuşuyorum.uyandığımda sadece karanlık ve hızla ve düzensizce atan,ve kendi kendini aldatan bir kalp karşılıyor beni.işte o anlarda anlıyorum seni.aman tanrım ben nelere sebep olmuşum,bu duygularla nasıl ayakta kalabilmişsin diye soramadan edemiyorum kendime.genelde böyle duygular gelip geçicidir ama bu sefer farklı sanki.senle beraber müzik en büyük düşmanım şu aralar.hayal gücüm ise en çok tiksindiğim yeteneğim şu an.keşke eksik olsaydı böyle bir özellik.seninle konuşmak istiyorum,şimdilik sadece konuşabilmek yeterli olurdu benim için.acaba sana demek istediklerimi kelimelere dökecek fırsatım olacak mı? yoksa sadece bir köşeye yazılmış karalama tahtası olarak kalacaklar mı? bir kez daha ekecek misin beni, bir kez daha yüzüstü bırakacak mısın beni.umarım yapmazsın bunları benim sana yaptıklarımın aksine..