korku

eskiden hiçbir şeyden korkmazdım.ne ölümden ne de hak'tan.hatta en sevdiğim alıntı "I am not afraid of dying.anytime will I do,I dont mind" idi.ama sanırım ölüm korkusuyla ya da ölüm gerçeğiyle son zamanlarda daha sık karşılaştığım.Bu son 5.5.lik depremde de sallantıyı ilk farkeden ben oldum.Ve herkes birbirine bakarken ben kendimi çoktan cenin pozisyonunda bir kolonun altında buldum.asıl işin ilginç tarafı aylardır hatta yıllardır yapmadığım bir şekilde o anda Allah'a sığınmış olmam.çünkü gerçekten o an o kadar korktum ki ,ev o kadar uzun ve o kadar çok sallandı ki,sanırım 9.katta olmamdan kaynaklı direk yıkılcağını düşündüm henüz tanımadığım bu binanın.ve kendimi selavat getirirken buldum.neden bu? acaba içimde kabul etmek istemesem de hala dini bir inancın olması mı yoksa çok yakın geçmişime kadar bu ulvi konulara gerçekten bağımlı olmamdan kaynaklı ben de bir alışkanlık mı olmus.ne de olsa doğduğumuz andan beri bize gerek uygulamada gerek teoride bazı şeylerin dayatılması ve bunun artık bir çeşit refleks olması mı bilmiyorum ama paniğim geçince kendimle çok eğlendim.ve babamın dediği gene aklıma geldi: "insanlar allahın varlığını hiç umursamaz,işleri yolunda giderken ona bir kere bile teşekkür etmez ama ne zaman dara düşer o zaman yalvarır,dua ederler;ne zaman işlerikötü gider ona isyan ederler" Ne komik değil mi.Düşünsenize sizi yaratan anne ve babanıza size yaptığı her iyilik için günde en az 5 kere teşekkür etmek zorunda olduğunuzu.arada çok şeyler istediğinzde ailenize yalvarmanız gerektiğini.ne si kutsal ki bunun ?