11 Mayıs 2008 Pazar

kimilerini ne kadar hayatımdan çıkarmaya çalıssam da çıkaramıyorum.kimi zaman zorla ahize onlara veriliyor zorla konuşmam için kimi zaman defalarca beni arıyorlar telefonlarına çıkmamaya ısrar etsem de inatla ulaşmaya çalışıyorlar bana..

ve etrafımdaki insanlara ne kadar yakın olsam da, kan bizi birbirimize bağlasa da insanların ve hatta ve hatta annemin ve babamın kararlarına bile karışamıyorum.kararları beni etkilese tüm planlarımı altust etse de, ne ben ne ailem silip atamıyoruz insanları.sanırım benden de öte onlar başkalarının köpekleri olmaya alışmışlar onlar ne isterse yaptırıyorlar bir tek ben yaptıramadım daha daha ne diyim ki eyvallah teşekkürler..

2 yorum:

baurk... dedi ki...

wıyy..:|

Köşenin Delisi dedi ki...

hayat istemediğin insanlarla görüşmek için çok kısa. Ben o yüzden artık karşıdakinin kırılması, kızması pahasına görüşmüyorum istemediklerimle. Bir insanla yanyana olmak, telefonda olmak seni yıpratıyorsa, sana zaman kaybı gibi geliyorsa, çok daha önemli insanlara/şeylere ayıracağın vakitten çalmana neden oluyorsa...niye? Tabii bu dediğimi daha son birkaç yıldır uygulayabiliyorum, öncesinde ben de hayır diyemeyenlerdendim...bilmiyorum, konu bu muydu, saçmaladım mı...